Isabelle Andriessen (1986) woont en werkt in Amsterdam. In het museum De Pont brengt ze met DORM een aantal sculpturen die een eigen leven leiden. In de begeleidende tekst wordt het zo weergegeven:
""Doordat Andriessen materialen gebruikt die reageren op elkaar en op de omgeving is haar werk voortdurend in beweging. Met behulp van elektriciteit, koeling en chemicaliën laat ze haar beelden 'zweten', lekken en kristalliseren alsof het acteurs zijn met een eigen script. Zo ontstaan er sculpturen met een autonoom gedrag waarop de toeschouwer – maar uiteindelijk ook de kunstenaar zelf – langzaam maar zeker grip verliest.
Speciaal voor De Pont ontwikkelde Andriessen sculpturen waarin organisch ogende vormen zich vermengen met industriële en architectonische vormen. Ze verwijzen zowel naar de oorspronkelijke locatie van De Pont – als voormalige wolspinnerij – als ook naar een grimmige toekomst. De titel DORM refereert aan een ruimte maar ook aan iets dat slaapt en op een onbewaakt moment wakker kan worden. Andriessen heeft van meet af aan een unieke visie op sculptuur. Gedreven door de vraag wat er gebeurt met de synthetische materialen die de mens achterlaat, formuleert zij een sculpturaal narratief waarin deze materialen een eigen 'agency' hebben of zich met levend materiaal mengen. Hebben we er dan nog controle over? Of kunnen die materialen zich dan ook tegen ons keren? Andriessen laat zich inspireren door wetenschap, wetenschappelijke speculaties en sciencefiction. Maar in een wereld waarin microplastics al ongemerkt onder onze huid kruipen, is die werkelijkheid vaak dichterbij dan je denkt. Precies dat besef veroorzaakt een unheimisch gevoel, dat in deze sculpturen gestalte krijgt. Met de werken in DORM gaat Andriessen nog een stap verder. Ze probeert de beelden niet alleen een zekere levensvatbaarheid te geven, zodat ze zich in de tentoonstellingsruimte tonen als performers in een theater, maar ze sluit ze aan op gesloten leidingsystemen die de werken voeden en activeren. Als toeschouwer ben je getuige van dat proces, maar, paradoxaal genoeg kun je de ontwikkeling met het blote oog niet zien. De voortdurende transformatie van de kunstwerken staat op gespannen voet met de conserverende taak van een museum. Want, kun je een beeld dat zich blijft ontwikkelen wel bewaren? Kan je die ontwikkeling ook voorspellen? En, ook interessant: is die verandering van invloed op de waarde van het beeld? Prikkelende vragen waarmee je dit letterlijk dynamische oeuvre ook zou kunnen opvatten als kritiek op een museumcollectie.""
Zeer apart en toch mooi om te ervaren. Nog te zien in De Pont in Tilburg tot 23 januari. Info via de website.
Comments